Беларускія народныя казкі 

Жылі два браты: адзін багаты, другі бедны. Гэты багаты і працаваў, здаецца, горш, а жыў добра; ну а бедны быццам і хараша працаваў, а жыў цяжка – не шэньціла яму ні ў чым. 

Жыў сабе мужычок з жаною. І пражылі да старасці, і ў іх не было дзяцей. Потым пры старасці баба гэта зацяжарыла і радзіла ў адну ноч трох сыноў: большага сына радзіла вячэрняга, сярэдняга – паўношнага, а меншага – заравога. 

Жылі дзед і баба. Вось паставілі яны стобачку, дзед і кажа 

Жыла-была дзевачка Маша. Пайшла яна з сяброўкамі ў лес чарніцы збіраць. 

Жыў сабе Несцярка, было ў яго дзетак шэсцерка: рабіць ляніцца, а красці баіцца.

Ляжаў пры дарозе вялікі камень. Хто ні ідзе, спыніцца каля яго, пасядзіць, адпачне, а то і падсілкуецца на ім трохі 

Жыў сабе на сьвеце бедны селянін. Яму ў жыцьці не шанцавала. Гаспадарка ня ручыла, скаціна не вялася, дзеці хварэлі, жонка была сварлівая 

Пайшоў вол сена касіць. Косіць, завіхаецца, на неба паглядае: ці не відаць адкуль хмары? "За пагоду, — думае, — сена насушу, стог ськідаю, тады і зіма 

Жылі дзед і баба. І быў у іх сынок. Ды такі малы, што з-пад шапкі не відаць. Ня большы за кулак. Так дзед з бабай яго і звалі: сынок-з-кулачок 

Быў у аднаго гаспадара конь. Быў ён дужы, паслухмяны і працавіты. Любіў яго гаспадар і глядзеў, каб быў напоены і накормлены. Але праходзіў час 

Былі ў бацькі два сыны. Вырасьлі яны, як дубы, а бацьку ўсё няма палёгкі. Большы, праўда старанны быў хлопец, ды вось бяда 

Араў селянін поле. Не канём, а валом. А вол такі лянівы быў, што проста бяда. Ні голасу не слухае, ні пугі не баіцца. Разлаваўся селянін на вала 

Не пасьпела яшчэ і разьвіднецца як сьлед, а дзяцел Тук Туковіч ужо ўсхапіўся за работу. Ён так забарабаніў па старой хвоі 

Некалі панамі былі ня толькі паны, а і панскія сабакі. І мелі яны пры сабе важныя пеперы — дваранскія граматы. У тых граматах пісалася 

Жыў дзед. Быў у яго сабака.Надакучыла сабаку жыць у дзеда: і вартаваць няма чаго, і корму мала. Пайшоў ён у лес на паляваньне. Напаткаў там воўка

Быў у аднаго гаспадара сабака. Шчыра служыў ён гаспадару, ды не агледзеўся, як пастарэў. Горш сталі бачыць яго вочы 

Жыў-быў цар-чараўнік. Клікнуў ён кліч па ўсяму царству: «Хто схаваецца ад мяне, таму поўцарства аддаю!». Знайшоўся такі ахвотнік — Сіняя сьвіта 

Загневаўся рак на Бога.— Дрэнны лёс прызначыў мне Бог, — кажа ён — цэлы век на цёмным дне поўзаць мне суджана; ні сьвету, ні цяпла, ні радасьці 

Жыў адзін бедны чалавек з жонкаю. Нарадзілася ў іх дачка. Прышлося спраўляць радзіны. А ў чалавека таго ні хлеба, ні да хлеба. Чым гасьцей частаваць? 

Жылі-былі пчала і муха. Пчала з ранку да вечара па лугах лятала, мёд зьбірала. А муха мёд толькі есьці любілі. Дзе мёдам запахне, там і яна 

Было ў бацькі дванаццаць сыноў, усе рослыя ды ўдалыя хлопцы.Жылі яны на вялікай палянцы, між цёмнага лесу. Вялі там сваю гаспадарку

Жыў сабе сіраціна Янка, лясьнікоў сын. Бацькі яго памерлі, а радні ніякай ня было. Так і жыў ён адзін у лесе, у бацькавай хатцы 

Адзін чалавек пайшоў у лес дровы секчы. Насёк дроў, сеў на пань адпачыць.Прыходзіць мядзьведзь:— Гэй, чалавек, давай будзем барукацца! 

Жыў дзед ды баба. Мелі яны хатку і загон зямлі. Але ня было ў іх ні каня, ні вала. А гэта такое гора, што хоць ты сам у плуг упрагайся 

Касіў на лузе касец. Змарыўся і сеў пад кустом адпачыць. Дастаў торбачку, разьвязаў і пачаў есьці.Выйшаў зь лесу галодны воўк                                      далей »

Жыў дзед ды баба. Нічога ў іх з гаспадаркі ня было, толькі адна курачка Чубатка.Жылі яны, жылі, дажыліся — няма чаго варыць 

Жылі дзед і баба. Дзед у лес хадзіў дровы сячы, а баба дома была, пірагі пякла.Аднаго разу злавіў дзед у лесе дзікага парсючка 

Курачка-Рабка     

Жыў дзед, жыла бабка. Была ў іх курачка-рабка. Нанесла курачка яечак поўны падпечак. Сабрала бабка яечкі ў чарапіцу ды паставіла на паліцу. 

Жылі дзед і баба. Мелі яны сына і ката. Сына звалі Марцінам, а ката — Максімам.
Памерлі дзед і баба. Застаўся Марцін з катом Максімам. 

Жылі-былі каток і пеўнік. Збудавалі яны хатку пры лесе.Кажа раз каток пеўніку:— Я пайду ў лес на ўловы, а ты зачыніся й нікога ня пускай 

Жыў дзед з бабай. Былі яны вельмі бедныя: ні насіць няма чаго, ні варыць.Вось баба і кажа дзеду:— Вазьмі, дзеду, тапарок, паедзь у лясок 

Жыў дзед і баба. І былі ў іх дочкі — дзедава дачка і бабіна дачка. Дзедаву дачку звалі Галя, а бабіну — Юля. Баба сваю родную дачку песьціла

У ваднаго караля быў маленькі сын, і хтосьці яму сказаў, што ён зьгіне. Калі хлапец гэты падрос, то адзін раз стаў прасіцца 

Жыў дзед ды баба з дачкою. І была ў іх каза.Пагнала дачка пасьвіць казу. Цэлы дзень пасьвіла па бары, па дубраўцы, па мураўцы 

У вадзін ясны сонечны дзень стаяў вожык каля дзьвярэй свайго дому, склаўшы рукі на жываце, і напяваў песеньку. Сьпяваў ён сваю песеньку, сьпяваў і 

Жыло ў адной вёсцы трох братоў. Два былі разумныя, а трэці — дурнаваты. Разумныя працуюць каля хаты, на полі, а дурнаваты ходзіць ды пасьвістывае 

Выдзеўб дзяцел у васіне дуплё, збудаваў гняздо і вывеў дзетак — траіх дзятлянятак.Растуць малыя, а дзяцел цешыцца 

Жылі на адным двары вол і асёл. Вол рабіў цяжкую работу — у ярме хадзіў, а асёл толькі калі-нікалі гаспадара ў павозцы вазіў.Вось аднаго разу 

Быў сабе вол, баран, гусак і пеўнік. Надыходзіла зіма, дык вол кажа:— Ведаеце што? — зіма надыходзіць, холад будзе, — пастаўма хатку 

Воўк і ваўчыхаРазгаварылася аднаго разу ваўчыха з ваўком.— Дрэнна табе, воўк, жывецца, — кажа ваўчыха.— Чаму? 

Сеў верабей на былінку і просіць:— Былінка, былінка, пакалышы мяне.Але былінка калыхаць вераб'я не захацела. Тады верабей паляцеў да казы 

Жылі-былі ў вадной вёсцы стары із старою. Было ў іх тры сыны.Слаўныя гэта былі хлопцы й добрыя работнікі. Але найбольш за ўсё любілі яны 

Быў раз дзед, а ў таго дзеда баран. І захацеў той дзед зарэзаць свайго барана. Толькі пачаў рэзаць, трошкі бок абадраў, а баран усхапіўся ды ўцёк 

Жылі дзед і баба. І была ў іх дачка Алёнка. Ды ніхто з суседзяў не называў яе па імені, а ўсе звалі Крапіўніцай 

Было ў ваднаго чалавека трох сыноў: двух разумных, а трэйці — дурны. Старэйшы ўмеў на скрыпцы йграць, серадольны — на дудцы, а найменшы — дурны